PDF Print E-mail

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Λ. ΠΙΕΡΡΗΣ

1984

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΘΗ

ΠΡΟΟΙΜΙΟΝ

Αἰὲν ριστεύειν κα πείροχον μμεναι λλων.

ρατε ον π᾿ ατο τ τάλαντον κα δότε τ χοντι τ δέκα τάλαντα· τ γρ χοντι παντ δοθήσεται κα περισσευθήσεται· το δ μ χοντος, κα χει ρθήσεται π᾿ ατο. Κα τν χρεον δολον κβάλετε ες τ σκότος τ ξώτερον· κε σται κλαυθμς κα βρυγμς τν δόντων.

Μη νομίσητε τι λθον βαλεν ερήνην π τν γν· οκ λθον βαλεν ερήνην λλ μάχαιραν. λθον γρ διχάσαι νθρωπον κατ το πατρς ατο κα θυγατέρα κατ τς μητρς ατς κα νύμφην κατ τς πενθερς ατς, κα χθρο το νθρώπου ο οκιακο ατο. φιλν πατέρα μητέρα πρ μ οκ στιν μου ξιος· κα φιλν υἱὸν θυγατέρα πρ μ οκ στιν μου ξιος· κα ς ο λαμβάνει τν σταυρν ατο κα κολουθε πίσω μου, οκ στιν μου ξιος.

Πόλεμος πάντων μν πατήρ στι, πάντων δ βασιλεύς, κα τος μν θεος δειξε τος δ νθρώπους, τος μν δούλους ποίησε τος δ λευθέρους.

Εδέναι χρ τν πόλεμον όντα ξυνόν, κα δίκην ριν, κα γινόμενα πάντα κατ᾿ ριν κα χρεών.

Δε γρ κα αρέσεις ν μν εναι, να ο δόκιμοι φανερο γένωνται ν μν.

ΑΡΜΟΝΙΑ ΚΟΣΜΟΥ

Τ ντα, τς θείας ρντα περνόου πλησμονς κα τν το λου τελείαν περοχν γεραίροντα, τ τ φύσει ατν, μερικ οσ, προςκον τέλος αθορμήτως ρέγονται, τρόπ παντ κα ρώμ γε μ νοσοεν) σπεύδοντα κενο αυτος ς ν δύνανται κρότατα περιποισαι. νδοθεν ατη ρμή, φ᾿ αυτς νεργς κατ φύσιν ποτελεσμάτων, δύναμις γνωρίζεται τν οσίαν γουσα ες ντελέχειαν πλήρη, νπερ κμν θες κα οονε νθησιν λόμορφον τς φύσεως, τ μύχιον ατς σπέρμα π ρίζης ες παντελ κφανσιν ναπτυσσούσης, οκ ν μάρτς.

Τν μερικν καθολικς το θείου ρως διακαής, ν μι διακοσμήσει ζώντων κα κινουμένων, συμφέρει κα πολλαχς συγκρούει τατα. πε τε τς σχύος κάστου ναγκαία δρσις πρς τελειότητα, κα τέποτε προσθέτως εγενς πέροπλος βρις τν ξανεχόντων ρδην παναινομένων τ αυτν λεμμα κα γενναίως νυπομονούντων τν τς πομενούσης νολοκληρωσίας βραδύνουσαν πόλυτον θέωσιν, ατή τε π᾿ κενα τν φειμένων κακοδαίμων φθονερία, τεχνητείαις τισιν βροτογενέσι τος νω ρέοντας τς μαλθείας χετούς προσοχθίζουσα, γνα κα πόλεμον φύσει τος οσι εσάγει, δυσώπητον φορον κα λάθητον ατόματον νεμήτορα τς κατ᾿ ξίαν ναλόγου Δικαιοσύνης.

λλ᾿ τ μν φανερ ρμονία το Κόσμου κρατε κα Ερήνην τν τότε παλαιστήριον μιλλαν νομάζομεν, φ᾿ αυτν πως τν ραρυϊν διευθετήσεων κοντ ξιεραρχουμένων κατ βέλτιον κα χερον, τ δ θέ πνο καθιζάνει εταξία ες κρύφιον κάλλος πολυζάλου πειρίας, κα πολέμ πόλεμος εκάζεται, οτωσ π καινν διάθεσιν βιαζομένης τς ατς νομοτελείας ν χρόν παραλλάκτου ναδναι.

Τοιοτος τν ντων κόσμος ν γιεί.

Πν δ τ νοσον, επερ γε σθένουσα εσέτι συνίσταται φ᾿ ατς οσία ατο, αρει τν λειτουργικν τόνον (πυρετν δ κεκλήκασι τν τς μάχης ντασιν), δι τοιούτου σεισμο τό τε θνεον παρέμβασμα πεκβάλλειν πειρώμενον κα τν δίαν νωμαλίαν δυναμερς ναρμονίζειν, ρέμα τ μετ τατα κ το ατηρίου κλονισμο ναλαμβάνον τν προτέραν ξιν, ατί κα πάθει λλοίως κατ λόγον προσφερόμενον φορ μι: κείνης μν βιαί χειρ κυριεον, τοτο δ πίως τιθηνον κα μαλάσσον.

δε ν πσιν πάντ δικαία φύσις γίειαν φ᾿ καστον ξεστηκς ναπεργαζομένη δι᾿ λου νοσος, δι κρίσεων πέττει τς τν ντων δυσκρασίας, τν συντάκτων κα ταραχωδν ποκαθαιρομένων δυνάμει κρείττονι· ς εγε τ ρρωστον, σθενς τ ντι κα κεκινημένον δη κατ᾿ ατος τος ρμος τς ποστάσεως, νεπιτήδειον κα ττον πολειφθείη, θανεν μν ατ παραχρμα, κα σαπν τήν τε δυσαρμονίαν θεράπευσε κα κ νέου ξ ταξίας κόσμον πεγέννησεν.

Οδν ον τερον, εποις ν, ν νόσ μάχη πόλεμος μφύλιος, κα τνάπαλιν, νόσος στν ες κρίσιν χθεσα κα κάθαρσιν μν ερούσα άσεως δ τυχούσα τισδήποτε στάσις δ πανάστασις μετάτροπος τν παραδεδομένων.

Πσα κατ φύσιν πραγμάτων κμάζουσα κατάστασις διηνεκς νεργε κατ δύναμιν τς οσίας τν κραιφν κτένειαν το οκείου τέλους ν ψαυχέν Μεγέθει κα Λάμψει στεροπαί· ν νευ ποδεέστερον τν κλρον λαχεν τς τν πάντων συντάξεως. κδίκως δ πηρεαζομένη, πειλουμένη, κν πλς παραποδιζομένη, τοτο τ ρακλείτειον, πολεμε, οδν τερον ποιοσα ε μ βαίαν τν δέαν ατς κορυβαντισα. Οχ τι οδέποτε σιγήσεται τν στεντόρειον σαλπισμν τς σωθεν περιουσίας· ν χρόνοις λιτροσύνης χάρακα προβληθήσεται κα μόλυντον αυτν μφρουρήσει, βρίθουσαν πισυσσωρεύουσα ατογόνως περβολν ξίας. Τοιάδε τν σπουδαίων νάρκισσος ασα περιϊσταμένης διακόρου φαυλότητος. Ο γρ λλως συσκοτισθήσεται τος ξω τν νακτόρων παστράπτουσα αγλη. Καιρς ον μέμπτως τότε τρυφν, ν αταρκεί γ δ πολυηράτ· καιρς δ κα φι μάχεσθαι, τιμωρίας τε τν κακοποιν νεκεν κα σαε παραδειγματισμο περτερήσεως. Θεία δ νάγκη μως ναπότρεπτος, κα οκέτι νεσις, πλήστως ργν φ᾿ αματι ερ κραιπαλάοντες, πενομένην φρίττοντες ο κλεκτο ατν τν ζάπλουτον πόστασιν, μαραινόμενον ρμαιον καταλελειμμένην σφαδάζον λαστορείου διαβρώσεως.

Νόσου κνικωμένης ον δτα τερωτάτη λυγρ θανατώδης ωσις, τς ξωρίας πιδεινότερον πέχθημα. γρ κα τν ντων τ γρας σβέσιν τινα τς οσίας κα ψευδ προθάνατον δηλο, γαλήνιον γ μν κα κατ μόρον· ξ οπερ πάντως τς δυνάμεως μάλδυνσις, σθένειά τε νεργείας κα το τέλους μεγίστη φεσις, δι᾿ σχημίας καταδήλως μαρτυρουμένη. Οκ ν τοι ψος γερθείη ν λο γήρατι, οον κα οπω ξ ντιθέτου γηράσκει τ διαλείπτως στλβον κα ριστοτοκον. σεβίζεται δ ον κα πρεσβείων τιμται τ προβεβηκς κα κλεπον δι τήν ποτε ραν κα μαρμαρυγήν· θαυμάζεται δ᾿ ε κα προκρίνεται τ τέλεον κα κμαον.

Τατα τ κρατοντα ν τ᾿ νθρώποις κα σχύοντα ν φύλων οκειώσεσιν, κατ σμα πνεμα, πί τε συστημάτων παντοίων κα μονάδων πασν.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΟΙΜΟΣ

Τν βαρυδαίμονα το θνους φ᾿ μν κακομοιρίαν τίς τν λλήνων γνήσιος οκ ποστρέψεται, βδελυττόμενος τν τς νεωτέρας στορίας σχάτην ταπείνωσιν, ν καπηλευτικας μόνον πομφόλυγξιν ποκρουομένην; λλ᾿ οδεν, οα τος ποκριτας, να ν τν Θεν πωδύνως ασθάνεται περιούσιος λας τν νυπαρξίαν κραταιο ργου, πνευματικο μν ν σοφί πρ πάντων κα π πσιν, τούτου δ᾿ πόντος κα τν δηρίτ κολουθί πότευξιν παντς παλλήλου σκοπο, κενες κα νερματίστου τς ταλαιπώρου ψυχς το γένους δι᾿ λου καταλιμπανομένης. τε κα ατ νεξαρτησία φιλευομέν δωρε μλλον βεβαιώθη κατ χάριν κυρίως παλαιν ντίχαριν κμαιευούσ δικαίαν, ο βουλήσεως γαθς, ο θυμοειδος προαιρέσεως, οκ ατοθυσιουργίας κα πράξεων μεγαλητόρων ργ αταρκούντων, λλ τν ξωθεν ρωγν νάγκ ξαιτούντων, θενπερ νομα κο πργμα τ ρον ντ το τραγικο θριαμβεύεται.

Κα ως τοδε νύποιστα μέν, οκ ναίτια δ τ συμβαίνοντα. ρημωθες γρ κρίμασιν συγγνώστοις τάλας νεοελληνισμς τς τε ατοφώτου κλασσικής νυπερβλήτου κατ φύσιν τελείας περοχς κα ατς τς θεοσδότου βυζαντινς περβατικς κατ χάριν λλοκόσμου θεουργίας, κυλινδεται (οκτρν θέαμα) μεταξ πτωχαλέου δημοκεντρισμο κα καταγελάστου πιθηκισμο, νν μν πειροκάλως νεωτερίζων ναφομοιώτοις παρενδυόμενος θνείοις προτύποις, τ δ τν ρυπαρν νδειαν πλοτον μύθητον ποκρινόμενος, ναιδς κατ᾿ μφότερα, δειλς πρς πάντα, λώπηξ μν ν μικρος, χαυνόνους δ περ τ μείζονα· κα τ μν διακρίτως φιλύποπτον φρονρες ξιο, τ δ᾿ ν τας πίστεσιν δραον χρήστως θετε, μικροπρεπς μν ν ποταγας, θρασυγέλοιος δ᾿ ν ξουσίαις, μετρος πάντ κα ρίων γνώμων, θλιος μν ατς προδότης πατρίων, περιωπν δ᾿ ξ κείνων ναισχύντως θηρεύων, διττς π τν κυρίων νδίκως δοξούμενος διά τε τν σύγχρονον οδένειαν κα τν ξ οων κα σων καλν καταβαράθρωσιν· κα οηματίας μν φ᾿ ν ο δε, λιπόψυχος δ ν ος ο χρ, ταχέως ν δυσπραγίαις ποκαρδιούμενος, κραιπνότερον δ᾿ ν ετυχίαις παιρόμενος, τυχούσαις μφοτέραις, θαυμάζων μν νστικτωδς τν ρετν τς ξίας, τολμν δ καθ᾿ ξιν πράττειν παρ᾿ ατήν, μα τιμν νδομύχως κα παραγγωνίζων μπράκτως τ ατό, θλιβερν σχάσιν πάσχων διαμπξ ν μέσον πνεύματος προγονικο κα κακοπαιδείας πικτήτου: πε οκ γει ατη ες τελεσφόρησιν τος κείνου θεσμούς· ξ οπερ κα μόνιμος ηδς πιπολαιότης ξαισχρε τ πόνηρον πρόσωπον ατο, σαρδώνιον πουλότητα προσεπικατηγοροσα, ελόγως, το μν οκείου νεπιμελήτου φιεμένου, τέρου δ᾿ οκ δόλως προσεργαζομένου ε μ κροις δακτύλοις, πρς καιρν κα π σκοπ.

Τοιόσδε δι τατα νεοελληνικς πολιτισμός, στικν τ πλεστον κα τ ντι ρχικν ξάμβλωμα, τς παίθρου ν διαφθόρ παλαιότητι μέχρις π᾿ σχάτων περισέμνως γαθευούσης, τν τε λαν ναξιοπαθς δυσποτμούντων π προκόποις γεσίαις νανώδεσιν.

Νοσε δ μηδαμινς νόσον ξαίσιον τν μεγίστην: ατς αυτν κυρο. δε ξώλης μφύλιος πόλεμος, μόνιμος νεωστ γάγγραινα το γένους. Κα ε μν γήραον τ θνος (καθ᾿ σον ελικριν τν κλασσικο πνεύματος πεμπτουσίαν ατο διαφυλάττον ν σποδ κα βορβόρ), λπς πιβιώσεως καταλείπεται μυδρ κα συνεχς συρρικνουμένη παλιγγενεσίαν εαγγελιζομένη κα κ το θανάτου νάστασιν, δέον δι κρίσεως πάντως κολοσσικς νεργηθναι τν φορισμν τς καταπνιγούσης δυσχυμίας. Τ δ᾿ λλα εστομά μοι κείσθω, τν πεπρωμένην ζομέν.