Αγαπητέ φίλε κ. Διευθυντά,

Στο φύλλο σας της 11.3.2010 διάβασα το σχόλιο του κ. Σταύρου Ιντζεγιάννη για μια «διασκευή» του διηγήματος του Δ. Βικέλα «Η άσχημη αδελφή», που παίζεται στο Θέατρο Αγορά.

Προς όφελος των αναγνωστών σας, παραπέμπω σε δική μου αναλυτική κριτική του έργου και της παράστασης που δημοσιεύθηκε στην «Πελοπόννησο» της 22/2 και 23/3/2010

Ωφελεί να αντιπαρατίθενται και αντιπαραβάλλονται οι διάφορες τοποθετήσεις, κριτικές και άλλες. Περισσεύει στην κατάντια μας το «ήθος» των παράλληλων μονολόγων και ο ισοπεδωτικός σχετικισμός του «άποψή σου, άποψή μου» ως νόρμα κατ’ευφημισμό «διαλόγου». Το κοινό χρειάζεται πολλαπλά ερεθίσματα για να αποκτήσει αίσθηση και κρίση του καλύτερου και του χειρότερου σε όλους τους τομείς. Θα καλλιεργείτο έτσι ο «κοινός λόγος» του όντος, μέγας απών από τον Νεοελληνισμό όπου ο καθένας κοιμάται το δικό του όνειρο – για να χρησιμοποιήσω τον Ηράκλειτο. «Του λόγου δ’ εόντος ξυνού ζώουσιν οι πολλοί ως ιδίαν έχοντες φρόνησιν».

Τώρα, αν κανείς διαπορήσει γιατί σας στέλνω αυτό το σημείωμα, ας διαβάσει και την κριτική τη δική μου και το σχόλιο του κ. Ιντζεγιάννη, και μετά ας δει αν απορεί.

Δυο κουβέντες μόνο για το περιεχόμενο του σχολίου. Πρώτον, ο κ. Ιντζεγιάννης αγνοεί (με όποια από τις δύο έννοιες της λέξης) το διήγημα του Βικέλα. Και δεύτερον, όλα όσα λέει για την παράσταση της «διασκευής» (και τα ρητορικά δίπολα σαν το «η ομορφιά μέσα στην ασχήμια κ.λπ.») είναι γενικά και εφαρμόσιμα σε κάθε αποτυχημένο έργο: παντού θα βρεις «κορυφώσεις τρυφερότητας» του είδους «μπορείς να με λες Γιαννάκη;»!

Κατάντησε «η καθημερινότητα» να είναι η δικαιολογία της αποτυχίας. Και διάφορα βαρύγδουπα στερεότυπα («τρυφερή–αγνή ψυχή των ανθρώπων της καθημερινότητας που ζουν ανατρεπτικά την ερμηνεία της αγάπης»!) να αποτελούν απολογία της απ-ουσίας, αν-ουσίας και απαξίας.

Εχω προκαταβολικα συμφωνήσει με το επίθετο από την «παιδική αθωότητα» που ο κ. Ιντζεγιάννης, αντιφατικά προς οσα άλλα λέει, προσδίδει στην παράσταση.

Φιλικώτατα,

Απόστολος Πιερρής

(*) Δημοσιεύθηκε στον "Εθνικό Κήρυκα"