1952

Ελλάδα και Τουρκία γίνονται μέλη του ΝΑΤΟ.

14 Αυγούστου 1953

Συμφωνία της Κυβέρνησης για εγκατάσταση Αμερικα­νικών Αεροπορικών βάσεων στην Ελλάδα.

28 Φεβρουαρίου 1953

«Τριμερές Σύμφωνο Φιλίας» της Άγκυρας μεταξύ Ελλά­δας, Τουρκίας και Γιουγκοσλαυίας.

7 Νοεμβρίου 1953

Συμπληρωματική Συμμαχία μεταξύ των τριών χωρών, με μόνιμη γραμματεία.

Απρίλιος 1954

Παραίτηση Μαρκεζίνη από την Κυβέρνηση Παπάγου λόγω διαφωνίας του για τη νέα Στρατηγική επί του Κυπριακού (Διεθνοποίηση – Αυτοδιάθεση - εγκατάλειψη de facto της Ένωσης).

9 Αυγούστου 1954

Ισχυρότατη «Συνθήκη Συμμαχίας, Πολιτικής Συνεργασίας και Αμοι­βαίας Βοηθείας» του Bled, μεταξύ των τριών Χωρών, Ελλαδας, Τουρκίας, Γιουγκοσλαυιας.

[Η Τριμερής Συμμαχία, υπο την αιγίδα των Η.Π.Α., είναι βαθειά: περιλαμβάνει πληρη πολιτικοοικονομική συνεργασία αλλα φθάνει μεχρι τον οξύ συντονισμο της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής μεταξύ των τριών χωρών, ακόμη προβλέπει και κοινο στρατιωτικό εξοπλισμό. Η εμβέλεια και σημασία της Συνθήκης είναι προφανείς. Διαρρηγνύει το Σιδηρούν Παραπέτασμα στο καίριο ΒαλκανοΜικρασιατικό γεωπολιτικό πεδίο. Δημιουργεί μια πανίσχυρη εστία δυναμικού σαυτό το κομβικό πεδίο με ενέργειες εξακτινούμενες προς Ανατολική Ευρώπη, Ευξεινο Πόντο, Καύκασο, και Μέση Ανατολή. Η Ελλάδα μπορεί πλέον να παίξει στην διεθνή σκακιέρα με στρατηγικό βάρος. Μπροστά στην στρατηγική μείζονα διάσταση αυτης της Συμμαχίας, το Κυπριακό είναι ήσσονος σημασίας ζήτημα. Εκτός αυτού, τροχιοδρομείται η πλέον συμφέρουσα για την Ελλάδα λύση του Κυπριακού. Με την Βρεττανική Αυτοκρατορία σε διαδικασία ταχύτατης αποδόμησης, ήταν θέμα βραχέος χρόνου η αποχώρηση της Βρεττανίας από την νήσο. Με στενη συνεργασία με την Τουρκία, και με τις Η.Π.Α. άμεσα εμπλεκόμενες στην Τριμερή Συμμαχία (πέραν των δεσμών του ΝΑΤΟ), η Ενωση ήταν η αναμενόμενη προφανής κατάληξη, με κάποια λογικα και περισσότερο φαινομενολογικά ανταλλάγματα προς την Τουρκία. Απόδειξη, εάν χρειάζεται απόδειξη για το αυτοφανές, ότι και μετα τα γεγονότα του 1955 και του 1963-4, η Αμερική επροτεινε την Ενωση ως βάση επίλυσης του Κυπριακού με το Σχέδιο Acheson.]

16 Αυγούστου 1954

Προσφυγή Ελλάδας στον ΟΗΕ για το Κυπριακό. (Αρχί­ζει η πολιτική Διεθνοποίησης του ζητήματος).

[Μία μόλις εβδομάδα μετα την υπογραφή της ύψιστης σημασίας Συνθήκης Τριμερούς Συμμαχίας η Ελλάδα την υπονομεύει φανερά και προκλητικά. Η Κύπρος είναι αντικειμενικά πρόβλημα της Ελλαδας, της Τουρκίας, της μέχρι τότε κυρίρχης της νήσου Βρεττανίας και των Η.Π.Α. ως ηγετικής δύναμης. Ελλάδα και Τουρκία εμπλέκονται και ως μητέρες- πατρίδες των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο, αλλά και λόγω οικείων γεωστρατηγικών συμφερόντων. Εξ άλλου, όχι μόνο Ελλάδα, Αγγλία και Τουρκία είναι μέλη του ΝΑΤΟ, της ισχυρότερης συμμαχίας του Ελεύθερου κόσμου, αλλα η Ελλαδα και η Τουρκία είναι επίσης μέλη μιας νεοσυσταθείσας εξαιρετικά στενής περιφερειακής συμμαχίας υπο την αιγίδα της ηγετικής δύναμής της Δύσης. Το πρόβλημα πρέπει να λυθεί μεταξύ τους λεγει η στρατηγική λογική. Η Ελλάδα διαπράττει το βαρύ αμάρτημα να υπονομεύσει μια συμφωνία εξαιρετικής σπουδαιότητας που μόλις ειχε υπογράψει. Εκτός των άλλων, προβαίνει με αυτήν την πράξη της σε κραυγαλέα επίδειξη αναξιοπιστίας.]

Δεκέμβριος 1954

Διπλωματική ήττα της Ελλάδας στον ΟΗΕ. Ακόμη και η Γιουγκοσλαυία εστράφη κατά της προσφυγής.

[Η Αμερική ειχε επανειλημένα προειδοποιήσει και δηλώσει την αναποτελεσματικότητα της προσφυγής ως μέσου προώθησης της υπόθεσης. Αλλά το Σύστημα άκουγε ότι ηθελε να ακούσει.]

1 Απριλίου 1955

Έναρξη του ένοπλου «Κυπριακού Αγώνα» υπό τον Γρίβα με την ΕΟΚΑ, με την έγκριση και καθοδήγηση της Κυβέρνησης Παπάγου.

[Το νέο Στρατηγικό Δόγμα της Ελλάδας σε πλήρη ανάπτυξη. Ανατινάζεται η Τριμερής Συμμαχία από την Ελλάδα. Εγκαταλείπεται το Δεύτερο Βενιζελικό Δόγμα του 1930 ( βαθειά συνεργασία με την Τουρκία προς συντονισμό του ΒαλκανοΜικρασιατικού γεωπολιτικού πεδίου).]

Ιούνιος 1955

Η Αγγλία προσκαλεί Ελλάδα και Τουρκία σε Συνδιάσκε­ψη για την Κύπρο.

25 Ιουλίου 1955

Νέα προσφυγή της Ελλάδας στον ΟΗΕ για το Κυπρια­κό.

Αύγουστος 1955

Ο Μακάριος συγκαλεί την «Γ΄ Παγκύπριο Εθνοσυνέλευ­ση"» που εγκρίνει ψήφισμα ότι ο Κυπριακός λαός ουδε­μία άλλη λύση του Κυπριακού θα αποδεχθεί πλην της εφαρμογής της αρχής της Αυτοδιάθεσης.

[Ελλάδα και Μακάριος εν συνεργασία τορπιλλίζουν την Συνδιάσκεψη του Λονδίνου εκ των προτέρων.]

29 Αυγούστου 1955

Τριμερής Διάσκεψη του Λονδίνου μεταξύ Αγγλίας, Ελλά­δας και Τουρκίας για το Κυπριακό.

Αρχές Σεπτεμβρίου 1955

Αρνητική στάση της Ελλάδας στη Διάσκεψη. Αποτυχία της Διάσκεψης. Τα Γεγονότα της Πόλης.

[Πλήρες αδιέξοδο. Αντί για τετραμερείς συνεννοήσεις μεταξύ συμμάχων χωρών (Αγγλίας, Ελλάδας, Τουρκίας) με συμμετοχή της Δυτικής Ηγεμονικής Δύναμης των ΗΠΑ, έχουμε διεθνοποίηση και συζητήσεις στον ΟΗΕ. Αντί του αιτήματος της Ένωσης που ίσχυε μέχρι τότε, έχομε το αίτημα της αυτοδιάθεσης που, στα πλαίσια του ΟΗΕ, εσήμαινε σαν στόχο ανεξάρτητο Κράτος.

Στις 4 Οκτωβρίου 1955 πεθαίνει ο βαρειά άρρωστος Παπάγος. Ο Κ. Καραμανλής είχε εκδηλώσει διάθεση συμμαχικής επίλυσης του Κυπριακού. Στο Υπουργικό Συμβούλιο είχε πει: «αν εγνώριζα πού θα μας επήγαινε το Κυπριακό, δεν θα έπρεπε να το ανακινήσομεν». Γίνεται Πρωθυπουργός (6 Οκτωβρίου 1955). Κωλυσιεργεί στην επίλυσή του, επιδεικνύοντας στρατηγική ατολμία που στη δεύτερη περίοδο εξουσίας του θα πάρει ιλιγγιώδεις διαστάσεις. Τελικά σύρεται στην επίλυσή του βάσει της αρχής της ανεξαρτησίας της Κύπρου. Ανεξαρτησία υπό τις δεδομένες περιστάσεις εσήμαινε περίπλοκους εσωτερικούς μηχανισμούς εξισορρόπησης και εναρμόνισης του βάρους των δύο κοινοτήτων, των στρατηγικών συμφερόντων των εμπλεκομένων μητέρων-πατρίδων και της κυριάρχου χώρας (Αγ­γλίας), όπως και της ηγετικής δύναμης της Συμμα­χίας, των Η.Π.Α., και μέριμνα για τη στρατηγική της ανε­ξάρ­τητης Κύπρου στα πλαίσια των γεωπολιτικών δεδομένων. Αποτέλεσμα των συνθέσεων και μεριμνών αυτών ήταν οι Συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδί­νου, και τα μυστικά μνημόνια που τις συνόδευαν. Τα μνημόνια αφορούσαν ακριβώς συμφωνίες των τριών Εγγυητριών Δυνάμεων για το μέλλον της ανεξάρτητης Κύπρου και την αυτονόητη ένταξή της στις δομές των συσχετι­σμών των συμμάχων και της ηγετικής δύναμης. Η λογική των πραγμάτων επέβαλλε αυτό το σύνθετο, συνολικό πλέγμα άπαξ και είχε υιοθετηθεί η αρχή της ανεξαρ­τη­σίας αντί της αρχής της Ένωσης.

15 Δεκεμβρίου 1957

Ελληνική προσφυγή στον ΟΗΕ για αυτοδιάθεση της Κύπρου και πάλι δεν εγκρίνεται, αφού αποτυγχάνει να συγκεντρώ­σει την απαιτούμενη πλειοψηφία των 2/3.

19 Ιουνίου 1958

Βρετανική πρόταση για συμμετοχή αντιπροσώπων Ελλάδας και Τουρκίας στη Διοίκηση της Κύπρου απορ­ρίπτεται από τον Μακάριο και την Ελληνική Κυβέρνηση. (Εφαρμόζεται από την Αγγλία με συμμετοχή μόνο της Τουρκίας από 1 Οκτωβρίου).

11 Φεβρουαρίου 1959

Συμφωνία Ζυρίχης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

19 Φεβρουαρίου 1959

Συνθήκη του Λονδίνου μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας, Αγγλίας και των δύο Κοινοτήτων στην Κύπρο.

16-18 Ιανουαρίου 1960

24 Ιουνίου 1960

Συνδιάσκεψη του Λονδίνου για τους Όρους της Ανε­ξαρτησίας της Κύπρου. (Θέματα της στρατηγικής έντα­ξης της ανεξάρτητης Κύπρου στις συμμαχικές δομές πρέπει να λυθούν). Η Ελλάδα υπαναχωρεί από τη λογική και το λόγο της, και η Συνδιάσκεψη τερματίζεται χωρίς συμφωνία.

[Δεύτερη μείζων επίδειξη αναξιοπιστίας από την Ελλάδα.]

Διαλύεται η Τριμερής Συμμαχία του 1954.

[Ουσιαστικά η Ελλάδα την έχει αχρηστέψει από την στιγμή της υπογραφής της, και οριστικα από το 1955].

16 Αυγούστου 1960

Η Κύπρος γίνεται ανεξάρτητο κράτος. Ο Μακάριος Πρόεδρος, ο Kütchük αντιπρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ιούνιος 1963

11 Ιουνίου 1963

3 Νοεμβρίου 1963

Η Τουρκία γνωρίζει τις προθέσεις του Μακαρίου. Προ­καταβολικά προειδοποιεί την Ελλάδα. Ο Γ. Γραμμα­τέας του Υπουργείου Εξωτερικών της Τουρκίας λέγει στον Έλληνα Αντιπρόσωπο στον ΟΗΕ: «Εις περίπτω­σιν μονομερούς ανατροπής του Συμβατικού Καθεστώ­τος, η Τουρκία είναι αναγκασμένη να αντιδράσει. Ελπί­ζω ότι η Ελληνο-Κυπριακή ηγεσία έχει σαφή επίγνωσιν των κινδύνων».

[Διπλωματικά διατυπωμένο για να ακούσει η Ελλάδα. Αλλά η ΕλληνοΚυπριακή ηγεσία και η Ελλάδα ευρί­σκο­νται στον κόσμο των ευσεβών πόθων, των εσφαλ­μέ­νων εκτιμήσεων, των αβαρών συνδυασμών, των κε­νών εγγυήσεων και της φαύλης ιδίας συμφεροντολο­γίας].

Παραιτείται η Κυβέρνηση Καραμανλή.

[Ο επίσημος λόγος είναι διαφωνία προς το Στέμμα ως προς την καταλληλότητα και χρησιμότητα επίσκεψης του Βασιλικού ζεύγους στην Αγγλια για να παραστεί σε πριγκηπικούς γάμους. Αλλα η θύελλα επήρχετο.]

Εκλογές. Πρώτο κόμμα η Ενωση Κέντρου χωρίς αυτοδύναμη πλειοψηφία στην Βουλή (138 βουλευτές). Στις 8 Νοεμβρίου ορκίζεται Κυβέρνηση μειοψηφίας του Γ. Παπανδρέου.

30 Νοεμβρίου 1963

Ο Μακάριος ζητά αναθεώρηση σε 13 σημεία του Συ­ντάγματος. Θέλει την ακύρωση των μεριμνών για την Τουρκοκυπριακή κοινότητα.

[Πριν καλά-καλά στεγνώ­σει το μελάνι στις Συμφωνίες, ο Πρόεδρος της Κϋπρου ζητά την ανατροπή τους στην ουσία].

[Στις 9 Δεκεμβρίου 1963 ο Καραμανλής αποχωρεί αιφνιδιαστικά από την Ελλάδα παραιτούμενος από την αρχηγία της ΕΡΕ. Στην επιστολή του προς τα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας γράφει ότι απέτυχε εις την «βασικήν και μόνιμον φιλοδοξίαν» του «να συμβάλω εις την περιστολ’ην της αθλιότητος από την οποίν μαστίζεται η δημοσία μας ζωή».

Βαρειά ασθένεια του Βασιλέως Παύλου.]

22 Δεκεμβρίου 1963

Συγκρούσεις στην Κύπρο. Πολιτικό διαζύγιο μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Αρχή δημιουργίας συστηματικά Τουρκοκυπριακών θυλάκων.

30 Δεκεμβρίου 1963

αρχές Ιανουαρίου 1964

Άγγλος αρμοστής στην Κύπρο. Ο Duncan Sandys δια­πραγματεύεται συμφωνία για Ουδέτερη Ζώνη μεταξύ των δύο Κοινοτήτων στη Λευκωσία.

Παραίτηση Κυβέρνησης Παπανδρέου. Προκήρυξη εκλογών για τις 16 Φεβρουαρίου 1964. Νίκη ΕΚ.

15 Ιανουαρίου –

10 Φεβρουαρίου 1964

Διάσκεψη Λονδίνου. Συγκαλείται από τη Βρεττανία με συμ­­μετοχή όλων των μερών.

Η Αγγλία προτείνει την απο­στολή στην Κύπρο ειρηνευτικής δυνάμεως, τη συγ­κρό­τηση στο Λονδίνο Επιτροπής από τους πρε­σβευ­τές των Κρατών που θα διαθέσουν τμήματα στην Ειρη­νευτική Δύναμη και τέλος τον διορισμό Μεσολα­βητού από τις Κυβερνήσεις Αγγλίας, Ελλάδας και Τουρ­κίας.

Οι Τουρκοκύπριοι προτείνουν: η πολιτική και διοικη­τική διάρθρωση να βασισθεί επί της αρχής ότι οι δύο Κοινότητες θα είναι γεωγραφικώς χωρισμέ­νες, χωρίς να γίνει μετακίνηση πληθυσμών. Επίσης οι Συνθήκες Συμμαχίας και Εγγυήσεως να παραμείνουν ισχυρές.

Η Διάσκεψη λήγει χωρίς αποτέλεσμα, υπαιτιότητι της Ελληνικής πλευρας.

[Η Ελλάδα της Φαυλοκρατίας ακολουθει την παράδοξο αρχή να μη συζητά όταν δεν την συμφέρει. Νομίζει ότι μπορει να κάνει στο διεθνή χώρο αυτό που κάνει στο εσωτερικό εναντίον των Δημιουργών της κοινωνίας – να καμώνεται πως τους αγνοεί. Αλλωστε ασχολείται με τις Εκλογές!]

[ Σημειωτέον ότι οι Αγγλικές προτάσεις κινούνται στην κατεύθυνση σχετικά αυξημένης διεθνοποίησης του Κυπριακού. Η αντίθεση σε αυτό το σημείο με τις ριζοσπαστικές Αμερικανικές προτάσεις είναι απόλυτη. Η Ελλάδα προκρίνει συστη­ματικά λάθος πορεία εις βλάβη της. Προσέξτε επίσης πως κάθε επόμενη φάση του Κυπριακού είναι δυσμενέστερη για την Ελλάδα από την προηγούμενη. Από την Ενωση πήγαμε στην ανεξάρτητη Κύπρο με τις συμφωνίες και συνθήκες Ζυρίχης- Λονδίνου. Και από εκεί ήδη τωρα τίθεται το θέμα γεωγραφικού διαχωρισμου των κοινοτήτων, αν και ακόμη χωρίς μετακίνηση πληθυσμών που υπό τις τότε συνθήκες εσήμαινε ελληνοκυπριακη πλειονότητα παντού. Τώρα θα γίνει στην ουσία Συνομοσπονδία δύο Κρατών, όπως και εάν ονομασθεί. Το μάθημα αποτυχίας της Φαυλοκρατίας είναι παράδειγμα προς αποφυγή για τους πάντες.]

11 Φεβρουαρίου 1964

16 Φεβρουαρίου 1964

Την επομένη ξεσπούν μάχες στη Λεμεσό.

Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου

Φεβρουάριος 1964

Προσφυγή Κύπρου στο Συμβούλιο Ασφαλείας.

4 Μαρτίου 1964

Απόφαση Συμβουλίου Ασφαλείας με υποστήριξη Σοβιετικής Ένωσης (χωρίς veto από τη Δύση). Ο Ρώσος αντιπρόσωπος στον ΟΗΕ δηλώνει ότι η από­φαση «αποτελεί φραγμόν εις οποιανδήποτε επίθεσιν εναντίον της Κύπρου». Εγγυήσεις της Σοβιετικής Ένω­σης για την ανεξαρτησία και ακεραιότητα της Κύπρου.

[Στρατηγικό σφάλμα πρώτου μεγέθους της Ελλάδας να βασισθεί σε διαβεβαιώσεις της Σοβιετικής Ένωσης για θέμα που αφορά τη σφαίρα επιρροής του άλλου πόλου, της Δυτικής Συμμαχίας των Ελεύθερων Κρα­τών, υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, στην οποία η Ελλάδα ανήκει γεωπολιτικά και γεωπολιτιστικά].

[Ο Παύλος Α’ αποβιώνει στις 5 Μαρτίου. Στις 6 Μαρτίου ανέρχεται στον θρόνο ο Κωνσταντίνος Β’.]

4 Απριλίου 1964

Ο Μακάριος μονομερώς καταγγέλει τις Συνθήκες του 1960 μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου. (Βασίζε­ται τυπικά στο Ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας και ουσιαστικά στις Σοβιετικές εγγυήσεις). Ξεσπούν βα­­ριές εχθροπραξίες στο βορειοδυτικό μέρος της Νήσου.

11 Ιουνίου 1964

Η Ελλάδα απορρίπτει κατευθείαν συνομιλίες με τη σύμμαχο Τουρκία για την Κύπρο. Ο Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου ευρίσκεται στην Washington προσκεκλημένος του Προέδρου Johnson. Εκεί ευρίσκεται, επίσης με επίσημη πρόσκληση και ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ισμέτ Ινονού. Είναι σαφές ότι οι Η.Π.Α. επιζητουν την σύμπηξη δυναμικού τριγώνου συντονισμού των τριών χωρών, το οποίο από μόνο του θα δρομολογήσει την λύση του Κυπριακού. Παρά την Αμερικανική πίεση ο Παπανδρέου αρνείται να συναντήσει και συνομιλήσει με τον Ινονού.

[Τεράστιο στρατηγικό σφάλμα από κάθε άποψη.

Η θεατρική αποστολή της Μεραρχίας «Γεννηματά» (από το όνομα του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Στρατού) στην Κύπρο μετά τους Τουρκικούς βομβαρδισμούς είναι χαρακτηριστική της απουσίας συγκροτημένης ρεαλιστικής στρατηγικής σκέψης στο Σύστημα. Όλα είναι θέμα κανόνων παιχνιδιού κλειστων ομάδων και δημιουργίας εντυπώσεων. Η «επικοινωνιακή πολιτική» θριαμβεύει στη Νεοελληνική Φαυλοκρατία. Ουσιαστική στήριξη στρατιωτικής δράσης της Μεραρχίας στην Κύπρο χωρίς γενίκευση της σύρραξης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας είναι εκ των πραγμάτων αδύνατος. Η αποστολή λοιπόν εσήμαινε ετοιμότητα γενικού πολέμου μεταξυ των δύο χωρων; Ασφαλώς όχι, αφού αμέσως πριν η Ελλάδα είχε επικαλεσθεί την παρέμβαση της Αμερικής προς αποφυγή της σύρραξης που προκαλούσε να δημιουργήσει η Τουρκία. Η αποστολή της Μεραρχίας υπ’ αυτές τις συνθήκες ηταν επικοινωνιακό παιχνίδι με αρνητικώτατες συνέπειες.].

5 Αυγούστου 1964

Απόπειρα κατάληψης Τουρκοκυπριακών θυλάκων από την ΕλληνοΚυπριακή Εθνοφρουρά.

8 Αυγούστου 1964 και συνέχεια

Η Τουρκική αεροπορία βομβαρδίζει πόλεις και χωριά στην Κύπρο.

9 Σεπτεμβρίου 1964

15 Ιουλίου 1965

17 Σεπτεμβρίου 1965

Δεκέμβριος 1966

Το Συμβούλιο Ασφαλείας επιβάλλει εκεχειρία.

[Νέο αδιέξοδο. Τουρκία και Ελλάδα στα πρόθυρα του πολέ­μου. Η Ελλάδα (όπως πάντα στα δύσκολα), ζητεί την παρέμβαση των ΗΠΑ. Η Αμερική εμποδίζει την Τουρ­κία να κλιμακώσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Προ­τείνει λύση του Κυπριακού ζητήματος επί νέας βάσης που επαναφέρει την παλαιά αρχή της Ένωσης. Το Σχέδιο Acheson αντιμετωπίζει το θέμα πραγμα­τολο­γικά και ριζοσπαστικά. Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Εξασφάλιση των προφανών στρατηγικών συμφερόντων της Τουρκίας με ειδική εκχώρηση μεί­ζονος στρατιωτικής βάσης στη Βόρεια Κύπρο με κάποια περιοχή ή/και φαινομενολογική εδαφική παροχή στην Τουρκία κάποιου Ελληνικού νησιού.

Βάση για μια οριστική, βαθιά, ικανοποιητική λύση του Κυπριακού με ευρύτερη γεωπολιτική δυναμική, και στενό συντονισμό ΗΠΑ – Ελλάδας – Τουρκίας.

Το Σχέδιο το αποδέχεται στην αρχή ο Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, αλλά εν συνεχεία, υποκύπτων στην πίεση του ΝεοΕλληνικού Συστήματος της Φαυλοκρα­τίας, το απορρίπτει κατά τις συνομιλίες με τον Πρόεδρο Johnson. Καταστροφικές συνέπειες.]

Ιουλιανά. Παραιτείται η Κυβέρνηση Παπανδρεου λόγω διαφωνίας με το Στέμμα ως προς τον διορισμό Υποθργού Εθνικής Αμυνας.

Κυβέρνηση Στεφανόπουλου.

Συνομιλίες στις Βρυξέλλες Υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας και Τουρκίας για το Κυπριακό. Συζήτηση με άξονα την Ενωση έναντι ανταλλάγματος τις Βρεττανικές βάσεις οι οποίες θα παραχωρούντο για την λύση του Κυπριακού. Ο ΥπΕξ επιστρέψας ζητεί ακρόαση από τον Βασιληα επι του θέματος η οποία ορίζεται για μετά τις εορτές.

[Η Κυβέρνηση πέφτει στις 20 Δεκεμβρίου. Κυβερνήσεις Παρασκευόπουλου και εν συνεχεία Κανελλοπουλου. Καμμια συνέχεια στο θέμα. Η Φαυλοκρατια ασχολείται με το εσωτερικό παιχνίδι εξουσίας].

8 Απριλίου 1967

21 Απριλίου 1967

Ανοιξη 1967

Συγκρούσεις και εχθροπραξίες ξαναρχίζουν κοντά στη Λεμεσό.

Στρατοκρατία.

Η Τουρκία απείλησε εισβολή και πόλεμο. Η Ελλάδα επικαλείται Αμερική και Αγγλία για να τα αποφύγει. Την νύχτα της τελικής κρίσης υπόσχεται να αποσύρει την Μεραρχία Γεννηματά, το οποίο και κάνει την επομένη ημέρα.

[Αποδειξη έμπρακτος αυτού που ανέλυσα παρα πάνω.]

25 Νοεμβρίου 1967

Η Κύπρος ζητεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας να εμπο­δίσει Τουρκική εισβολή.

[Κίνηση θεαθήναι. Ο μόνος που μπορεί να εμποδίσει Τουρκική εισβολή είναι οι ΗΠΑ. Και αυτές το έχουν ήδη κάνει].

3 Δεκεμβρίου 1967

Ελλάδα, Τουρκία και Κύπρος συμφωνούν σε μια Ειρη­νευτική Φόρμουλα. Αρχή διαπραγματεύσεων.

24-25 Ιουλίου 1968 και

29 Αυγούστου –

9 Δεκεμβρίου 1968

Ιούνιος 1971- 1972

α΄ και β΄ γύρος διαπραγματεύσεων μεταξύ Ελληνο­Κυπρίων και ΤουρκοΚυπρίων στη Λευκωσία. Οι διαπραγ­μα­τεύσεις λιμνάζουν υπαιτιότητι της Ελληνικής πλευράς.

[Παρ’ όλο που η Στρατοκρατική Κυβέρνηση της Ελλάδας φαίνεται να επιθυμεί την συμμαχική διευθέτηση του προβλήματος καθώς και όλου του πλέγματος των ΕλληνοΑμερικανικών και ΕλληνοΤουρκικών σχέσεων, δεν τολμά. Η φαυλοκρατία είναι το Σύστημα.

Κρίση στις σχέσεις Αθηνών- Λευκωσίας. Παρέμβαση της Μόσχας υπέρ του Μακαρίου. Ο Χρ. Παλαμάς, Υφυπουργός τότε Εξωτερικών θα μιλήσει για ισχυρή πίεση: «το σοβαρότερο διάβημα εγένετο κατ’ εντολήν της Μόσχας υπό του εν Αθήναις Πώσου πρέσβεως. Ούτος, αφού εχαρακτήρισε την Ελληνικήν ενέργειαν ως ανάμειξιν εις τα εσωτερικά ανεξαρτήτου κράτους και αφού κατέκρινε την σύστασιν περι συγκροτήσεως εθνικής ενώσεως, ετόνισεν ότι η Σοβιετική Ενωσις ίστατο όπισθεν της Κυπριακής ανεξαρτησίας. Εφθασε δε ολίγον αργότερον να μού πεί αυτολεξεί, λόγου γενομένου περί βελτιώσεως των ελληνοσοβιετικών σχεδίων, ότι «αι ελληνοσοβιετικαί σχέσεις διέρχονται δια του Μακαρίου» -- επωνύμως του Μακαρίου».

[Η ΝεοΕλληνική Φαυλοκρατία έδωσε βάση σε αυτές τις εγγυήσεις και υποσχέσεις. Που διαψεύστηκαν παταγωδώς δύο χρόνια αργότερα. Αβυσσαλέα η ιδιοτελής ανοησία της.]

26 Ιουλίου 1973

19 Αυγούστου 1973

16 Νοεμβρίου 1973

25 Νοεμβρίου 1973

Τέλος Ιουνίου 1974

Ο ΕΟΚΑ ανατινάζει Αστυνομικό Τμήμα στη Λευκωσία.

[Υπο­τίθεται αγωνίζεται για Ένωση, την οποία ωστόσο η Ελληνική πλευ­ρά έχει απορρίψει με τη διεθνοποίηση του Κυ­πρια­­κού στη δεκαετία του 1950 και με την άρνηση συμ­φωνίας στη βάση του Σχεδίου Acheson στην επό­με­νη δεκαετία. Ο πλήρης παραλογισμός, που κρύβει εσφαλ­μένο στρατηγικό προσανατολισμό και κακούς υπολογισμούς πονηρίας.]

Κατάργηση Μοναρχίας. Παπαδόπουλος Πρόεδρος Δημοκρατίας. 8 Οκτωβρίου Κυβέρνηση Μαρκεζίνη. 15 Νοεμβρίου τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

Η Αμερική ζητεί αναγνώριση διευρυμένων στρατιωτικών διευκολύνσεων και δικαιωμάτων με τροποποίηση της αρχικής συμφωνίας του 1953, επεκτείνοντας την συμφωνία της 15 Φεβρουαρίου 1972 περι παροχής διευκολύνσεςν ελλιμενισμού. Το αίτημα των Αμερικανών απευθύνεται στον Αρχηγο των Ενόπλψν Δυνάμεων. Ο Αραβοισραιληνός πόλεμος του Κιπούρ εξερράγη στις 6 Οκτωβρίου 1973 και συνεχίζετο. Η Ελλάδα αρνείται στην ουσία συζήτηση, κατά την προσφιλή μέθοδο τηε Νεοελληνικής Φαυλοκρατίας (Συνάντηση Παπαδόπουλου - Μαρκεζίνη στις 22 Νοεμβρίου). Ο Πρωθυπουργός μάλιστα εκτιμά ότι αν επεκταθεί ο πόλεμος το ΝΑΤΟ θα τηρήσει ουδετερότητα, και ότι είναι υπόθεση αποκλειστικά των Αμερικανών μόνον! Ο Αρχηγός του Στρατού προειδοποιεί τον Υπουργό Εξωτερικών στις 24 Νοεμβρίου 1973 : «Η διακοπή των διεξαγομένων συζητήσεων εις το στρατιωτικόν επίπεδον και η παραπομπη του θέματος εις το Υπ. των Εξωτερικών [δηλ. η παραπομπή του στις Ελληνικές Καλένδες, αφου ειχε προαποφασισθεί να μην γίνει τίποτα τάχα για να αποσπάσουμε ανταλλάγματα από τους Αμερικανούς χωρίς να λέμε και κατευθείαν τι!] ίσως προκαλέσουν αντιδράσεις των Αμερικανών με δυσμενείς δια την Κυβέρνησιν επιπτώσεις, λόγω ιδίως της εντάσεως, υπο την οποίαν τελεί η εσωτερική κατάστασις κατά την στιγμήν αυτήν [την οποίαν βεβαίως ολοι εγνώριζαν]».

Εσωτερική μεταβολή της Στρατοκρατίας : πραξικόπημα Ιωαννίδη. Πρόεδρος Δημοκρατία Στρατηγός Γκιζίκης, Πρωθυπουργός Ανδρουτσόπουλος. Στο Διάγγελμα αναφέρεται: «… η χώρα εξωθείτο προς τας αυτάς καταστάσεις, παρεδίδετο εις τα αυτά σχήματα και υπετάσσετο εις τας αυτάς συνηθείας, κατά των οποίων εξηγέρθησαν αι Ενοπλοι Δυνάμεις του Εθνους την 21 Απριλίου 1967».

Οι Πρωθυπουργοί Ελλάδας και Τουρκίας Ανδρουτσόπουλος και Ετσεβίτ συναντώνται στην Διάσκεψη Κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, ενώ από τον Μάιο εχει αρχίσει να βαραίνει παλι η ατμοσφαιρα στις ΕλληνοΤουρκικές σχέσεις. Αρνητικό αποτέλεσμα της συνάντησης. Ο Ανδρουτσόπουλος εδήλωσε ότι δεν συνεζητήθη το Κυπριακό «διότι αφ’ ης η Κύπρος ανεγνωρίσθη ανεξάρτητον κράτος πάσα ανάμειξις άλλων κρατών εις τα εσωτερικά της θα ήτο αντίθετος προς τους κανόνας του Διεθνούς Δικαίου».

[Η Φαυλοκρατία είναι διαχρονική και ανεξάρτητη πολιτικών κομμάτων και πολιτειακών μεταβολών. Οι ίδιες ουρανομήκεις ανοησίες λέγονται από όλους τους επισήμους. Η προσπάθεια να μπεί νούς προέρχεται από λίγους , οι οποίοι και αγνοούνται και παραμερίζονται.]

15 Ιουλίου 1974

Η Κυπριακή Εθνοφρουρά με Ελληνική υποστήριξη ανατρέπει τον Μακάριο, ο οποίος σώζεται και διαφεύ­γει μέσω των Βρεττανικών Βάσεων. Ο Νίκος Σαμψών εγκαθίσταται Πρόεδρος της Κύπρου.

[Η λογική πιθανώς θα ήταν να επανενεργοποιηθεί προ­σπάθεια λύσης Ενωσης βάσει του σχεδίου Acheson. Πάντως η κίνηση είναι αντιφατική προς την στάση του πρωθυπουργου τον Ιούνιο με τον Ετσεβίτ, η οποία μόνο ως ανόητη απάτη μπορούσε πλέον να εκληφθή.]

[Στις 3 Ιουλίου ο Μακάριος ειχε αξιώσει την απομακρυνση 650 Ελλαδιτών αξιωματικών οι οποίοι εστελέχωναν την Εθνική Φρουρά, με την κατηγορία ότι υπήρχαν στοιχεία περι ανάμειξης αξιωματικών στις δραστηριότητες της ΕΟΚΑ Β’].

Ο Μακάριος επικαλείται τις Εγγυητικές Συνθήκες Αγ­γλίας, Ελλάδας και Τουρκίας για την αποκατάστασή του στην προεδρία της Κύπρου.

20 Ιουλίου 1974

Η Τουρκία εισβάλλει στην Κύπρο βάσει της εγγυητικής Συνθήκης του 1960. Επιστράτευση στην Ελλάδα.

22 Ιουλίου 1974

Εκεχειρία. Απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας για κατάπαυση των εχθροπραξιών. Λιγότερο από 10% της Νήσου υπό Τουρκι­κό έλεγχο.

23 Ιουλίου 1974

Σύσκεψη στρατιωτικών και πολιτικών. Ο Γκιζίκης θέτει ερώτημα περι πολεμικού αντιπερισπασμού στον Εβρο. Η Φαυλοκρατία απλώς παρακάμπτει το θέμα. Η Ελληνική Κυβέρνηση της Στρατοκρατίας παραιτεί­ται. Ο Στρατός παραδίδει την εξουσία στο πολιτικό σύστημα.

24 Ιουλίου 1974

25 Ιουλίου 1974

8 Αυγούστου 1974

Ο Κ. Καραμανλής σχηματίζει πολιτική Κυβέρνηση. Ατέρμονες συζητήσεις για επίλυση της κρίσης.

Αρχίζουν στην Γενεύη οι εργασίες Τριμερους Διάσκεψης μεταξύ των Υπουργών Εξωτερικών Ελλαδας, Τουρκίας και Αγγλίας. Η Ελλάδα δηλώνει ότι αποκλείει την ομοσπονδιακή λύση και ότι «εδώ το έργον μας είναι περιωρισμένον. Δεν πρόκειται να λύσωμε το Κυπριακό ζήτημα απόψε». Η Τουρκία δηλώνει ότι η στρατιωτική παρουσία της στην Κύπρο ήταν αμετάκλητη. Η «Διακήρυξις της Γενεύης» (26 Ιουλίου) αναγνωρίζει την αυτονομία των δύο κοινοτήτων και την παραμονή των Τουρκικών Δυνάμεων σε όσο έδαφος ειχαν καταλάβει. Η Εθνοφρουρά της Κύπρου υπεχρεούτο να αποχωρήσει αμέσως από τους Τουρκικούς θύλακες που ειχε καταλάβει και εδημιουργείτο ζώνη ασφαλείας, της οποίας η έκταση θα καθορίζετο επι τόπου από αντοπροσώπους της Ελλαδας, της Τουρκίας και της Βρετανίας. Απεφασίσθη νέα συναντηση για τις 8 Αυγούστου που θα συζητούσε την πολιτική διάρθρωση της Κύπρου υπο το κράτος του νέου καθεστώτος στη νήσο.

Ο Τούρκος Πρωθυπουργός δηλώνει στις 26 Ιουλίου: «Η συμφωνία της Γενεύης δια την Κύπρον επεβεβαίωσε επισήμως το δικαίωμα της Τουρκίας όπως διατηρεί μονίμως τα στρατεύματά της εις την νήσον και εν ανάγκη τα ενισχύει… Το ζήτημα της παρουσίας Ενόπλων Δυνάμεων εις την Δωδεκάνησον διέπεται υπο συνθηκών και, εάν η επαναστρατιωτικοποίησίς της είναι αναγκαία δια την κοινήν άμυνάν μας, οφείλωμεν να συνεργασθώμεν προς τούτο μετα της Ελλάδος».

Αρχίζει στη Γενεύη η δεύτερη φάση της Τριμερούς Διάσκεψης. Ο Ετσεβίτ επαναλαμβάνει την πρόσκλησή του προς τον Καραμανλή για μια προσωπική συνάντηση κορυφης με σηζήτηση εφ’ όλης της ύλης, δηλώνοντας ότι η ομοσπονδιακή λύση του κυπριακού είναι η μόνη λογική και πραγματοποιήσιμη. Ο Καραμανλής αρνείται. (Η γνωστη αντίδραση της φαυλοκρατίας όταν τίθεται προ των ευθυνών της). Οι συζητήσεις δεν βγάζουν πουθενά. Η Ελλάδα κωλυσιεργεί.

12 Αυγούστου 1974

Η Τουρκία αποστέλλει τελεσίγραφο 24 ωρών απαιτού­σα τη δημιουργία αυτόνομων ΤουρκοΚυπριακών καντονιών στην Κύπρο.

14 Αυγούστου 1974

Τις πρωινές ώρες η Διάσκεψη της Γενεύης ναυαγεί. Οι Τουρκικές Δυνάμεις επαναρχίζουν την επίθεση.

[Στις 15 Ιουλίου η Ελλάδα αποχωρεί από το Στρατιωτικο σκέλος του ΝΑΤΟ. Η «Πραβδα» σχολιάζει: «η Ατλαντική Συμμαχία δεν εχει μέλλον».

Ο Καραμανλής δηλώνει για εσωτερική κατανάλωση: «Δια την Ελλάδα ετέθη άμεσον και μέγα δίλημμα: πρέπει να αντιδράσει με βίαν εις την βίαν, με δολιότητα εις την δολιότητα; Πρέπει να προσφύγει και εκείνη εις τον νόμον της ζούγκλας;» Και ρεαλιστικώτερα: «Η ένοπλος αντιμετώπισις των Τούρκων εις την Κύπρον καθίσταται αδύνατος και λογω αποστάσεως και λόγω των γνωστών τετελεσμένων γεγονότων. Και δεν ήτο δυνατόν να επιχειρηθεί, χωρίς τον κίνδυνον εξασθενήσεως της αμύνης της Ελλάδος». Απίστευτο! Τότε για ποιο πράγμα ομιλεί η Φαυλοκρατία; Και γιατι αρνηθηκε τότε την προσκληση του Τουρκου Πρωθυπουργου για συζητήσεις, αν μάλιστα έχουν έτσι τα πράγματα όπως λέει; Και γιατι απέρριψε πρόσκληση να μεταβεί στις Η.Π.Α. για διαβουλεύσεις; Το Σύστημα είναι σαθρό. Κάνει εφιαλτικά λάθη και μετα δεν έχει το θάρρος να τα παραδεχτεί και να προσπαθήσει να τα διορθ΄ψσει κατά το εφικτόν.]

16 Αυγούστου 1974

40% της Κύπρου υπό Τουρκικό έλεγχο. Δεύτερη εκεχειρία. Η Τουρκία εγείρει επίσημα αλυσίδα θεμάτων και διαφορών με την Ελλάδα.

[Βαρύτατες ευθύνες της Κυβέρνησης Καραμανλή για την εξέλιξη αυτή.]

7 Δεκεμβρίου 1974

Ο Μακάριος επιστρέφει στην Κύπρο.